Eindelijk! … Een wedstrijd in onze thuishaven Laguna in Duinbergen. Na een reeks wedstrijden op verplaatsing konden we pas nu – eind oktober nota bene (geen flauwe verwijzing naar Mevr. de voorzitster) – onze tweede thuismatch afwerken. Een opeenvolging van wedstrijden van ‘net niet’ werden in de wandelgangen min of meer goedgepraat door het gemis van ‘onze’ arena De Laguna. Misschien wel met reden … De eerste thuismatch werd immers met glans gewonnen tegen VV Eernegem. Dit deed het beste vermoeden voor deze match. Carrewyn, geen onbekende voor ons, deed zich voor als een mix van technisch onderlegde veteranen en een tweetal jonge enthousiastelingen. Waar Carrewyn excelleert in techniek, inzicht en sluwheid, is ZVC Kathy’s de meerdere van Carrewyn in snelheid, fysiek, kracht en drive.
Na een aftastende beginfase slaagde Carrewyn er toch terug in, ondanks de herhaalde verwittigingen van Captain / technisch directeur / gerechtigd correspondent / materiaalmeester / feestcomité Perre, om ons tot tweemaal toe in slaap de wiegen. Kwelduivel van dienst was Hans Belligh die zich, al bij al te makkelijk, door drie Kathy’s-spelers heen kon werken om de bal met een listig tikje in doel te duwen. Diezelfde Hans Belligh kon een tweede keer toeslaan toen hij op hoekschop, ongedekt in het doelgebied, een hoek kon uitkiezen om zijn tweede van de avond op te tekenen. Wat kon Kathy’s daar tegenover plaatsen? Een aantal aardige combinaties mondden uit in afdoende doelkansen. Echter werden deze niet omgezet in doelpunten door enerzijds het doelhout en een attente Carrewyn-doelman, maar anderzijds vooral door een gebrek aan efficiëntie bij afwerking. Thomas Haers had er plots genoeg van en drukte vanuit een scherpe, haast onmogelijke hoek af richting doel. De bal verdween enig mooi in de, voor ons, juiste kant van het zijnet. 1-2 en de ruggen werden gerecht. Een duidelijke, echter niet gefloten, penaltyfout op Thomas later had Kathy’s nu de bovenhand en opnieuw Thomas tekende present voor een lage voorzet op Alix die de bal heerlijk ‘achter het steunbeen’ in doel werkte. 2-2 en rust …
Erop en erover dachten we dan … maar de opgelegde kansen werden niet omgezet door Kathy’s. Carrewyn pakte daarentegen een derde cadeautje met veel plezier uit … 2-3 … Dit snel gevolgd door de, toch wel mooie, 2-4. Nummer drie voor Hans Belligh na balverlies bij Kathy’s. De frustratie bij Kathy’s nam toe en, het moet gezegd … , de scheidsrechter bewees ons geen dienst bij een aantal dubieuze penalty-fases in het Carrewyn doelgebied. Na een zoveelste vermeende overtreding stopte Bati de uitgebroken Belligh – ja opnieuw hij – foutief af. De fout leek spectaculair en na de opgebouwde spanning tussen Kathy’s-spelers en de wedstrijdleiding was dit genoeg voor de scheidsrechter om onmiddellijk een rood karton onder Bati zijn neus te duwen. Ietwat overdreven toch, dacht men in de Kathy’s-gelederen. 2-4 en een man minder was het verdict. Geen makkelijke opdracht dus. Met veel goede wil, maar weinig overleg trachtte Kathy’s de situatie nog om te buigen. Kathy’s eiste de bal op, maar kon de kansen opnieuw niet omzetten in doelpunten. Op counter slaagde Carrewyn in de 2-5. Kathy’s herleefde nog even na het tweede doelpunt van Alix die avond, maar kon finaal niet verhinderen dat Carrewyn de 3-6 op het bord plaatste en daarop de scheidsrechter de match affloot.
We onthouden dat:
- Carrewyn een geslepen ploeg is en blijft
- Hans Belligh een stukje kan voetballen
- De Carrewyn-doelman zijn ‘toogzwère’ hem niet belette uit te pakken met een aantal puike reddingen
- Perre tijdens de rust niet zonder toestemming de zaal mag verlaten om welke reden dan ook (plaspause, stress-kaksje, 2e dosis doping, vluggertje in de kleedkamers met onbekende, … wie zal het zeggen)
- Bati een vuile speler is
- We tot onze vreugde de supporters Julie, Thibaut, Marlies en Bene mochten verwelkomen
- Afgevaardigde Opa Frans zich wederom met stijl van zijn taak kweet
- …
Maar vooral moeten we onthouden dat (althans is verslaggever van dienst de mening toegedaan, voor zijn rekening dus):
- Hoewel de scheidsrechter ons meermaals een terechte penalty ontzegde we vooral in eigen boezem moeten kijken. Kankeren op de scheidsrechter heeft bijna altijd een negatief effect. Ook hier.
- We er niet meer in slagen om onze verdedigende organisatie als vanouds op het veld te zetten. Getuige de te makkelijke tegendoelpunten. We zijn en blijven op ons best wanneer we de boel helemaal vergrendelen in combinatie met snelle uitbraken.
- Het collectief druk zetten niet steeds feilloos verloopt.
- We allemaal iets scherper en geconcentreerder de matchen moeten aanvatten.
- We ‘veeeeeeel’ sneller moeten omschakelen:
- Bij balverlies ‘allemaal’ achter die bal kruipen, zo snel als mogelijk
- Bij balbezit, flanken open en zo snel als mogelijk, minstens, 1 iemand diep. En diep = het doelgebied van de tegenstander, graag in de rug van de verdediging. Kwestie van ruimte maken.
- Omschakeling is geen rustmoment, daar hebben we de bank voor.
Aan ZVC Kathy’s om het verhaal van ‘net niet’ met ingang van woensdag 29/10 in onze eerste bekermatch tegen Slagerij Soenen in Staden (out of all places) te gaan ombuigen.
